امروز به محض بیدار شدن از خواب رفتم سراغ گوشی چون کارها عقب افتادم و دیر بیدار شدم.
محمدطاها شروع کرد به لجبازی کردن:
گفت کیک، براش کیک بردم ولی دو تکه خورد و دیگه نخواست....
گفت میوه، براش میوه بردم اینم دو تکه خوردو دیگه نخواست.....
وسایلو پرت کرد
دست به نوشته هام میزد
و خلاصه هر کاری از دستش برمیومد میکرد و منم عصبی و عصبی تر میشدم.
یهو به خودم اومدو گفتم: دلیل کارش چیه؟
احتمالا میخواد بهش توجه کنم و وقتم رو باهاش بگذرونم و برای اینکه به هدفش برسه، کارهایی میکنه که میدونه صد در صد واکنش نشون میدم.
کارمو گذاشتم کنار و شروع کردم به بازی کردن و حرف زدن باهاش.
شازده هم آروم شد.
نکته 1
بچه ها چون هنوز یاد نگرفتن چطور ارتباط برقرار کنن و خواسته هاشونو بگن، اولین کاری که غریزی انجام میدن گریه و زاری و لجبازیه.
این ما هستیم که با واکنشمون به بچه مون یاد میدیم که چطور میتونه خواسته اش رو به ما بگه. اون بچه هایی که یاد گرفتن با گریه به خواسته هاشون برسن، این راه رو والدینشون تایید کردن و اون ها هم ادامه اش میدن.
نکته 2
حتما پیگیر واکنش بچه هاتون باشین. هر واکنش اون ها یه پیامی داره. به جای فریاد زدن سرش، فکر کن ببین علت کارش چیه؟ چه یامی میخواد بهت بده؟
و قبل از اینکه کار به داد و بیداد و گریه برسه، بهش واکنش نشون بدین و با خونسردی باهاش برخورد کنین.
بذارین از لحن شما یاد بگیره که با آرامش حرف زدن هم نتیجه داره.